TWITTER

Omdat ik zelf nogal een digibeet ben en daarom zo ongeveer een vast abonnement heb op de jongens die op hun brommer computerproblemen oplossen, is bij mij de angst gegroeid dat ik mijn  digibetisme op mijn kinderen over zou brengen. Ik kan ze op dit gebied werkelijk helemaal niets leren, want verder dan Word, G-mail en Google kom ik niet. Nu kwam er laatst iemand naar me toe die me vertelde dat het belachelijk is dat ik niet Twitter en niet op Facebook zit. Ik verspreid het pedagogische woord toch zo graag, waarom zou ik dat alleen op papier doen? Ga eens met je tijd mee! Daar zat natuurlijk wat in. Dus nu Twitter ik. En ik zit op Facebook. Ik verspreid het pedagogische woord nu ook digitaal en voel me daardoor heel stoer. En een fijn bijproduct is dat ik me niet meer een 100% digibeet voel. Ik kan nu eindelijk zelf mijn kinderen wat leren over computers; ‘Kijk jongens, dit is nou een ‘hashtag’!’.

Mijn dochter (8) weet dat haar vriendin geld steelt uit de portemonnee van haar moeder. Ze vertelde het alleen aan mijn dochter nadat ze heeft moeten zweren het niet verder te vertellen. Dat deed ze toch, en nu zit ik in gewetensnood: als ik het aan die moeder vertel, schaad ik het vertrouwen van mijn dochter. Als ik het niet vertel, blijft dat kind maar stelen. Wat zal ik doen?

Er zijn weinig kinderen die niet ergens in hun leven wel eens wat van hun ouders wegnemen. We moeten het vriendinnetje dus niet als een jonge hard-core dievegge gaan zien die op weg is naar een gewetenloos en crimineel leven. Ik schat het in als gewoon experimenteergedrag en er zal een moment komen dat ze vanzelf tegen de lamp loopt en dan zal ze de consequenties voor haar gedrag moeten gaan dragen. Daar hoef jij echt niet tussen te komen. Gelukkig maar, want zo behoud je zonder moeite de vertrouwensband met je dochter.

Als mijn man ’s avonds thuis komt, wil onze dochter (3) hem niet begroeten. Geen ‘hoi papa’, geen zoen, ze gaat door waarmee ze bezig was alsof hij lucht is. Ik dacht nog, misschien moet ik wat enthousiaster reageren als ik hem weer zie, maar ik val hem sowieso iedere avond al om de nek, want ik ben gewoon blij om mijn man weer te zien. Mijn dochter en mijn man hebben verder een prima verstandhouding, dus wat is hier nou aan de hand?

Als ze verder een goede verstandhouding hebben, is er dus alleen iets in het begroetingsritueel geslopen wat het gedrag van je dochter zou kunnen verklaren. Dit zou bijvoorbeeld kunnen zijn dat je man in het verleden als hij thuiskwam meteen alle aandacht van jullie kind opeiste en misschien te weinig rekening hield met waar zij nou mee bezig was. Als hij nu binnenkomt negeert ze hem daarom wellicht, omdat ze dat ritueel dus eigenlijk niet zo prettig vond. Mijn advies aan hem zou zijn om zijn dochter wel te begroeten, maar haar daarna de tijd te geven om zelf naar hem toe te komen. Zeker als het alleen om de begroeting gaat en de relatie verder goed is, is er verder niet zoveel aan de hand (behalve dan dat het me verbaast dat jij deze brief schrijft en niet jullie samen. Is het misschien meer jouw probleem dan het zijne?).

Mijn schoonmoeder heeft tijdens haar oppasdag het haar van mijn zoontje (5) laten knippen, want ze vond het te lang worden. ‘Nu lijkt ie weer op een jongetje’, zei ze toen ik hem kwam afhalen. Perplex, was ik, en later boos. Waar haalt ze het lef vandaan om mijn zoon buiten mijn medeweten om een nieuw kapsel aan te meten?  Moet ik dit conflict op de spits drijven? Of stel ik me aan?

Nee, je stelt je zeker niet aan, want het is tamelijk grenzeloos gedrag van je schoonmoeder en dat moet je onmiddellijk en rigoureus de kop indrukken. Ze ziet zichzelf namelijk nog steeds als een ouder in plaats van als een grootouder en omdat ze zichzelf in de ouderrol plaatst behandelt ze jou daardoor net alsof je nog een kind bent. En dat ben je niet. Ik weet niet precies hoe je dit moet doen, want ik ken jullie situatie daarvoor onvoldoende, ik weet alleen wel dát je het moet doen. Jij bent de ouder, zij is de grootouder. En ik zou je man daar ook zeker een rol in geven, want die moet dat gesprek aangaan en niet werkeloos aan de kant toe blijven kijken naar de misdragingen van zijn moeder. Als hij dat wel doet, begrijpen we je schoonmoeder wel weer wat beter omdat dat betekent dat je man zich nog steeds als het zoontje van zijn moeder gedraagt.

Mijn zoon (bijna 4) krijgt een driftaanval als ik ‘s ochtends zijn kleren voor hem uitkies. Hij kiest de meest vloekende kleuren bij elkaar uit (hij is kleurenblind), maar als ik hem dan een andere combinatie voorstel, wordt hij woest. Het zou me misschien niet moeten kunnen schelen hoe hij eruit ziet, maar dat doet het dus wel. Hoe ga ik hiermee om?

Er is een gouden regel in het opvoeden en die heet ‘pick your fight’. En daarmee bedoelen we dat we als ouders, als we dat zouden willen, de hele dag door conflicten met onze kinderen aan zouden kunnen gaan. Er is echter een nadeel; hoe meer conflicten je aangaat, hoe minder ze voor je kind betekenen en hoe minder de impact die je uiteindelijk hebt (en dit allemaal nog even los van de bedorven sfeer). Kies je gevechtjes dus zorgvuldig uit om ervoor te zorgen dat ze enige betekenis blijven hebben. De les; ga geen onzinnige gevechtjes aan. De conclusie; door hem zijn eigen kleren uit te laten kiezen verlies je dus eigenlijk niet, maar win je.

Een vakantievriendinnetje zat regelmatig op de hotelcomputer in de lobby te hyven. Het meisje (7) en haar ouders waren verbaasd dat mijn dochter (eveneens 7) niet op hyves zat, dus ook geen hyvesvriend kon worden en bijvoorbeeld geen vakantiefoto’s via hyves kon uitwisselen. Ik twijfel of ik mijn dochter moet toestaan op hyves te gaan, en na enkele paniekverhalen van ouders over pedofielen die via hyves op ‘mooie meisjes en jongetjes’ loeren en zo makkelijk een ‘prooi’ kunnen vinden, helemaal. Ik heb de boot af kunnen houden, maar doe ik daar goed aan?

We moeten oppassen dat we internet niet gaan zien als een plek waar allemaal enge mannen achter onze kinderen aanzitten. We zullen onze kinderen ook in die wereld moeten introduceren, net zoals we ze in vele andere werelden introduceren. Wel gaat het erom dat wat het ene kind al kan, het andere gewoonweg nog niet klaar voor is. Volg dus je eigen tempo, zoals je dat ook op andere opvoedgebieden doet en laat je niet opjagen door anderen. We maken allemaal onze eigen afwegingen in onze opvoeding en als iets niet goed voelt (omdat jij je kind het beste kent!), dan moet je het ook gewoon niet doen. Punt uit. Jij bent de baas.

Tips voor computergebruik van kinderen